Dok je u prozi naracija u prvom licu uvriježena tehnika s bogatom tradicijom, filmsko pripovijedanje u prvom licu dugo se smatralo neizvedivim. U klasičnoj povijesti filma malo je filmova snimljenih samo subjektivnim kadrovima junaka, a među njima samo je jedan zapažen - “Lady in the Lake” (1947) Roberta Montgomeryja. Filmsko prvo lice nosilo je sa sobom puno teškoća, među kojima nisu bile nevažne ni one socioekonomske: u filmskom star-sistemu, naime, nije zgodno kad cijeli film ne vidite glavnu zvijezdu/junaka.
U digitalnoj eri, audiovizualna naracija u prvom licu doživjela je stanoviti procvat, i to na dva fronta. U filmu se s pojavom DV-a pojavio podžanr “pronađene snimke” koji se raširio ponajviše u hororu (Blair Witch Project, REC, Paranormalna aktivnost), no ne samo u hororu (Cloverfield). Istodobno, “first person shooters” su postali možda najrašireniji podžanr računarskih igrica. Za razliku od kina - naime - igrice nisu ovisile o zvijezdama, a prvo je lice osnaživalo interaktivno sudjelovanje konzumenta.
Film “Hardcore Henry” ruskog režisera Ilje Najšulera dosad je najambiciozniji pokušaj da se pucačina u prvom licu “vrati” u film. Film ruskog režisera sastoji se od 96 minuta subjektivnih kamera glavnog junaka snimljenih GoPro kamerom kojom se snimaju padobranski skokovi i biciklizam. Glavnog junaka Henryja pri tom vidimo samo jednom i to u odrazu, a sve što u filmu vidimo je ono što vidi i on. Na samom početku, junak Henry se budi u nekakvoj klinici u potpunoj amneziji. Posjećuje ga lijepa neznanka Estelle ( Bennett) koja mu se predstavi kao njegova supruga koja ga je izbavila od smrti nizom protetičkih operacija. U kliniku potom upadaju zlikovci koje predvodi stanoviti Akan ( Kozlovski), otmu Estelle, a Henry im utekne. Narednih sat i po bježi od Akanovih ljudi, sklapa i razvrgava savezništva, a kako pati od amnezije, istinu slaže od onog što mu kažu neznanci.
Najšulerov film doista se u dobroj mjeri oslanja na “first person” pucačine, a ključna razlika u odnosu na njih je tempo. Kako - naime - “Hardcore Henry” ne mora voditi računa o brzini ljudskih refleksa, film je strahovito akceleriran i bitno brži od igrice. S druge strane, Najšulerov se film nadovezuje na tradiciju puzzle filmova poput “Mementa” ili “Before I Go To Sleep” u kojima junak pod amnezijom mora preko ključeva razlučivati istinu od laži i konstruirati vlastiti identitet.
Taj intrigantan “detekcijski” žanrovski smjer Najšulera je - nažalost - premalo zanimao. Od prvog do posljednjeg kadra, film ruskog režisera svodi se na majstorski režirani, ali i pornografsko-sadistički slasher u kojem se nižu groteskni prizori nasilja poput odrubljivanja glave bodljikavom žicom. Pred junakom bez previše motivacije i smisla iskaču bacači plamenova, tenkovi i konji, uvode se krupni ali neobjašnjeni motivi poput levitacije, telekineze i klonova, a kad u posljednjih pet minuta filma gledatelj dočeka objašnjenje dramskog puzzlea, to je objašnjenje krajnje oskudno i ne izdržava najbazičniju logičku provjeru.
Ukratko - “Hardcore Henry” je djelo nezrelog i moralno otupjelog klinca koji se domogao tehnoloških gadžeta, a k tomu i ima zrno talenta. Upravo se u ovom posljednjem krije šteta: Najšuler zna sa slikom i montažom, pa je šteta što taj sirovi dar nije upregao u zaplet koji ima makar kakvog smisla.