Kenneth Branagh karijeru je počeo kao šekspirijanski prvak - danas, on režira Marvelove spektakle. Alex Garland karijeru je počeo kao književnik i “novi puritanac”, a danas režira SF filmove za Netflix. Za britanske, ali i ne samo britanske umjetnike američki je studijski sustav postao suvremena inačica renesansnog Rima: gdje i što god radili, kreativci na koncu završe pod pozlaćenom kupolom Hollywooda.
Isti kreativni luk prošao je i Steve McQueen. Londonski umjetnik koji se proslavio kad je 2006. dobio Turnerovu nagradu karijeru je započeo kao konceptualac, da bi potom kroz video art ušao u svijet pokretne slike, počeo snimati art-filmove i na koncu dobio Oscara. Na kraju luka, evo ga na odredištu u koje su već doselili Branagh i Garland: za holivudski majors studio snimio je čisti žanrovski film.
Taj film - “Widows” (Udovice) - slobodna je adaptacija istoimene britanske TV serije autorice Lynde La Plante iz 1983. godine. Kao i izvorna serija, McQueenov film priča je o četiri žene vjenčane za profesionalne provalnike. Nakon što im muževi izgore u kombiju prilikom bijega s mjesta krađe, udovice se nađu same i bez para. Čovjek kojeg su im muževi opljačkali pronađe ih i priprijeti im da će ih uništiti ako ne nadoknade štetu. Stoga se četiri udovice udruže i odluče same obaviti iduću pljačku koristeći bilješke i izvide pokojnika.
Redatelj McQueen britansku je seriju adaptirao u suradnji s književnicom Gillian Flynn (“Nestala”, “Oštri predmeti”), možda najintrigantnijom novom anglosaksonskom autoricom krimića. Flynn i McQueen izvornu su britansku priču premjestili u SAD, u Chicago. McQueen - inače podrijetlom s Kariba - htio je bandi udovica dati višerasni štih, pa su u filmu dvije pljačkašice crne (Davis, Erivo), jedna je Hispanka (Rodriguez), a jedna Poljakinja (Debicki). Ženskom heist-movieu Flynn i McQueen htjeli su pridodati i naglašeniji socijalni i feministički kut. Stoga su zaplet “Widows” uronili u kaljužu korumpirane lokalne politike, a četiri braka četiriju udovica pretvorili u galeriju obiteljskih drama u kojima nalazimo muževe preljubnike, muževe nasilnike i muževe kockare.
Rezultat je film koji ambicijama daleko premašuje uobičajeni žanrovski “heist-movie”, ali i film koji povremeno teško hropće pod teretom tih ambicija. Flynn je sjajni prozni pisac, ali pokazuje i tipične mane proznog pisca koji postane scenarist: sklona je digresijama i objašnjavalačkim fleš bekovima. Flynn i McQueen fino su razradili političke mućke, socijalni i rodni kontekst. Sabijajući TV seriju u dvosatni kino format autori su - međutim - nešto morali i izostaviti. A izostavili su ono što je esencija žanrovskog užitka u provalničkom žanru: kriminalističku proceduru, pripremu i izvedbu pljačke. “Udovice” su jedini “heist-movie” u kojima žanrovska srž - provala - ne traje ni deset minuta.
“Udovice” nisu nipošto loš film. Riječ je o lakogledljivom filmu zanimljivih likova, glumice su izvrsne, a McQueen umješan režiser. Ipak, čovjek ima dojam da bi “Widows” bio i bolji film da su ga McQueen i Flynn shvatili malo manje ozbiljno, da su ga radili relaksiranije i pustili gledatelja da ispuni crte između točkica. Recimo, da su napravili točno ono što je Soderbergh napravio u “Logan Luckyju”: još jednom političkom heist filmu koji je prošao kudikamo gore od “Udovica” - premda bi pravednije bilo obratno.