Luc Besson ušao je u svijet globalnog filma krajem 80-ih kad je sa skupinom mladih filmaša činio jezgru onoga što će francuski mediji (ne bez poruge) nazivati “cinéma du look”. Čovjek bez škole i filmske naobrazbe, Besson je tih godina snimao zanimljive, šminkerske žanrovske filmove koji će u francusku filmsku kulturu unijeti postmodernu. U trideset godina Besson je nanizao golemu filmografiju. Kreirao je EuropaCorp, firmu koja je nešto najbliže holivudskim studijima što Europa danas ima. Producirao je i napisao na desetke filmova. Iznimno utjecajan kao industrijalac i scenarist, Besson je, međutim, kao redatelj postupno kopnio.
Film “Valerian: grad tisuću planeta” prvi je veliki, visokobudžetni film koji Besson potpisuje kao režiser još od serijala o Arthuru i Minimoyima. Riječ je o dosad daleko najambicioznijem pothvatu njegova studija EuropaCorp: s budžetom od 200 milijuna dolara, “Valerian” je trostruko premašio najskuplje francuske filmove svih vremena. Riječ je o filmu u koji je Besson uložio i mnogo novca, i sudbinu svog studija, a i osobnu autorsku reputaciju. A opet - nažalost - taj film ne sadrži baš ništa od onoga što se kod Bessona kao redatelja moglo voljeti.
Unutar velike Bessonove filmografije lako je izdvojiti filmove koji su dobri te lako uočiti da imaju nešto slično. Besson je kao režiser najbolji kad je najbliži “pulpu” te kad snima zaplete koji su tako jednostavni da sliče legendi ili mitu. Također, svi najbolji Bessonovi filmovi transcendiraju trivijalnost kroz intrigantne, darovito osmišljene likove koji se utisnu u masovnu imaginaciju - likove kao što su Leon, Nikita, Korben Dallas, Danny the Dog.
“Valerian: grad tisuću planeta” - nažalost - po svemu je oprečan tim dobrim Bessonovim vrednotama. Riječ je o raskošnom, no vizualno neujednačenom spektaklu izuzetno zamršenog zapleta koji se često raspada na “taskove” i “levele”. Riječ je o filmu koji nema onu čistu, jezgrovitu pulp jednostavnost najboljih Bessonovih filmova. No - što je najgore - “Valerian” nema ono što je obično bila srž Bessonova talenta, a to su likovi. Rijetko se, naime, vidi jedan skupi A spektakl u kojem su baš svi likovi tako bezlični i nezanimljivi.
Nastao prema strip-serijalu “Valerian i Laureline” autorskog para Christin i Mézières iz kasnih 60-ih, Bessonov film bavi se parom svemirskih agenata (Dane De Haan, Cara Delevingne) koji obavljaju zadatke za Svemirsku federaciju. Agenti moraju preuzeti i dostaviti životinjicu nalik dikobrazu koja poput izmeta izbacuje energetski dragocjene bisere. Stvari se - međutim - kompliciraju, a to “kompliciraju” treba shvatiti doslovno: oboje junaka bit će u nastavku filma po jednom oteti, dogodit će se jedan vojni udar, pobuna robota, geneza novog planeta, a bit će mjesta i za Rihannin plesni šou.
Taj pripovjedni metež jedan je od problema filma - velik, no ne najveći. Kudikamo je veći problem to što je u središte te grandomanske sage Besson stavio dvoje blaziranih klinaca, tako da vam se cijelo vrijeme čini da gledate novu inačicu “Spy Kidsa”. Gledajući “Valerian”, ne možete se oteti dojmu da gledate djecu koja su iz ormara izvukla mamine haljine i štikle i oblače se dok nikoga nema. Dan nakon premijernog vikenda “Valeriana” dionice Bessonova EuropaCorpa su - navodno - na burzi pale osam posto. Ima slučajeva kad tržište nije u krivu. Ovo je jedan od njih.