Film “Lying and Stealing” zakašnjelog debitanta Matta Aseltona mogao mi se uz malo zlobe opisati kao “Oceanovih 3”.
Dok je - naime - franšiza “Oceanovih” počivala na elaboriranim pljačkaškim zapletima s hrpom junaka i tehnološkim vratolomijama, film Matta Aseltona “heist” žanr vraća u razizemlje realnosti.
Junacima filma potrepštine se svode na odvijač i najlonsku kesu, a cijela “heist” družina svodi se na jednog luzera, njegovu curu i psihički bolesnog brata. Možda baš i zbog te prizemljenosti, Aseltonov film ima neočekivanog šarma.
Junak filma je Ivan (Theo James), provalnik koji otplaćuje kladionički dug pokojnog oca. Ivanov vjerovnik je grčki vlasnik hipodroma (Fred Malamed), a Ivan dug otplaćuje tako da ciljano po narudžbi krade moderne umjetnine, uključujući Modiglianija i Giacomettija.
Stvar se zaplete kad Ivan nabasa na konkurentsku lopovicu (Emilie Ratajkowski), te kad shvati da mu je na tragu FBI. Riječ je, ukratko, o heist-movieu koji ima nešto od duha 70-ih.
Film počiva na poznatim općim mjestima, no Aselton je sve to skupa spakirao s puno nepretencioznog šarma.
Posebno je pohvalno što je izvukao puno iz ne baš zvjezdanog kasta, a neki od glumaca - recimo Moss Bachrach u ulozi ludog brata - baš su izvrsni. Da ga nakon “Jackie Brown” nije obuzela grandomanija, Tarantino bi snimao filmove poput ovog. Što se mene tiče - kamo sreće.