Dominantan je lik u ovoj inscenaciji. Bogatog plantažera prikazuje kao zapravo blagog i dobrog čovjeka, koji se plaši smrti i zbilja ima kapacitet za ljubav, ali koji je od te ljubavi odustao, jer je odviše inteligentan i odviše bio posvećen zgrtanju e da bi se još bavio bližnjima.
Poricanje zbilje ovdje je podignuto na najviši nivo, koji prethodi ludilu, ali nikad u njega ne preraste, i Pleština igra na toj opasnoj granici između istine i kiča lako i zavodljivo. Daje za njega netipičnu gestualnu suzdržanost, artikulacija mu je najbolja u dvorani, a unutarnji život posredovan.
