Dan nakon “povijesnog” govora Aleksandra Vučića u Sjevernoj Mitrovici ne smiruju se komentari na njegov istup.
Iako se srbijanski mediji rastapaju od pohvala i trijumfalizma, nazivajući taj govor “miroljubivom i pruženom rukom koju Albanci odbacuju”, čini se da je to “šarena laža” za domaću upotrebu i nešto čime bi trebao zadovoljiti površne bruxelleske birokrate.
Kancelarka Merkel
Ono što je obilježilo Vučićev istup svakako je činjenica da je ovim govorom zapravo počelo njegovo “opraštanje” od Kosova jer su očito svi pokušaji oko razmjene teritorija i podjele zapeli na “Ne” koje je izgovorila njemačka kancelarka Angela Merkel.
Razmjena teritorija bila mu je slamka spasa kojom bi i dalje mogao mučenički mahati kao spasilac srpstva i sebe potvrđivati kao legitimnog nasljednika Stefana Nemanje, osnivača prva srpske srednjovjekovne države. No, o kakvom se to “miroljubivom” govoru i ponudi radi ako se pozivao na Slobodana Miloševića kao “uspješnog lidera”, kojemu zamjera ne vođenje ratova, nego poraze u njima. Dakle, Vučić ne nudi mir, nego se vraća na poziciju ondašnje politike - “Srbija je tamo gdje su srpski grobovi”. Stoga se ne može oteti dojmu da Vučić počinje i otvorenu rehabilitaciju te politike, iako za nju nema “ratničkih potencijala”. Obrušio se na one koji su Haagu izručili Miloševića i srpske generale čije je zločine na Kosovu nazvao “tobožnjima”.
No, zašto Vučić ima potrebu rehabilitirati Miloševića? Kako bi Srbiju prikazao ne samo kao gubitnika, nego isključivo kao žrtvu ratova. Upravo zato govori i o Kninu gdje se “nikad nije vijorila hrvatska zastava”, ne spominjući što je bilo s tamošnjim Hrvatima u vrijeme “Krajine”.
Opsada Sarajeva
Govorio je o Srbima koji su ginuli za Sarajevo i Prištinu, skandalozno zanemarujući da je srpska vojska držala u opsadi taj grad dulje nego što je trajala blokada Lenjingrada, a i njega su kamere snimile kako naoružan hopše ponad Trebevića.
Konačno, najveći egzodus nakon Drugoga svjetskog rata, kad je s Kosova istjerano oko milijun Albanaca (1998. - 1999.), dogodio se dok je Vučić bio ministar informiranja.
Mogu u Srbiji našeg komentatora Željka Trkanjca nazivati “ustašom” zbog spominjanja zebnje koju je osjetio nakon Vučićeva govora, ali Vučić je poslao uznemirujuću poruku regiji svojim jasnim stavom o tome da bi on sve učinio kao i Milošević, samo bolje. Srećom, on danas nema nikakvih potencijala.