Brak je borba do kraja života

Drago Glamuzina, glavni urednik u izdavačkoj kući Profil i realizirani romanopisac (Nagrada tportala.hr za roman “Tri”), i dalje piše poeziju. Nakon “Mesara” (nagrada “Vladimir Nazor” za knjigu godine) sada je objavio i zbirku pjesama “Je li to sve”.

Premda uspješni, vi očito niste “liječeni pjesnik”. O kakvoj se to “slabosti” i “greški” radi?

- Na hrvatskoj pjesničkoj sceni mota se gomila polutalenata, ali ima i autora koji predstavljaju vrh hrvatske književnosti, pa i onih koji bavljenje poezijom drže ekskluzivnim poslanjem, i ne bi ga mijenjali ni za kakav roman. E sad, to što su i loši i dobri jednako izloženi predrasudama i nerazumijevanju, odnosno medijskom obezvređivanju, problem je i tih medija koji smatraju da u današnjem društvu gotovo nitko nije sposoban za imalo složeniju intelektualnu operaciju. Sam ne pravim razliku između pisanja poezije ili proze, dapače, moje tri knjige, dakle i poezija i proza, zapravo se vrte oko iste osi i neprestano upućuju jedna na drugu.

“Je li to sve” počinje promocijom knjige ”Tri” u kojoj se “nas troje... proganjamo, mlatimo i volimo”, a kraj je najava knjiga drugih aktera iz trokuta.

- Knjiga “Je li to sve” pisana je paralelno s romanom ”Tri” – samo je petnaestak pjesama nastalo nakon objavljivanja romana – i ona se može čitati i kroz te relacije s prethodnim knjigama. Dakle, ako su “Mesari” svojevrsno ishodište romana, onda bi zbirka “Je li to sve” funkcionirala kao nekakav njegov poetski epilog. U samoj knjizi postoji taj narativni okvir, koji doista ima i autoironični karakter, ali ima tu i umora, rezignacije, odustajanja... pa i suočavanja s porazom.

Institucija braka i situacija preljuba tema je velikog broja filmova i romana. Je li poimanje braka i bračnih odnosa središnje mjesto suvremenog društva?

- Mogli bismo nabrajati satima – Anu Karenjinu, Madame Bovary, Durrellov “Aleksandrijski kvartet”, Updikea, “Nepodnošljivu lakoću postojanja”, ali naravno i romane Nore Roberts, Judith Krantz i još stotine spisateljica ljubića. Kao i uvijek, nije ključna tema, nego način na koji se o njoj piše. Ali, sama tema je jedna od onih nekoliko arhetipskih oko kojih se vrti sva svjetska književnost – ili se pitamo kako se nositi sa smrću ili kako se nositi sa životom, a u tom ratu sa životom, brak, odnosno dvoje ljudi koji se jedno vrijeme jako vole, pa onda sve manje, jedna je od ključnih borbenih ćelija, način na koji životu pokušavamo udahnuti smisao. Zato toliko knjiga o to dvoje ili troje.

Opravdava li poezija postupke iz života? Oprašta li se sve dobrom pjesmom?

- Naravno da ne. Možda kroz nju možeš pročistiti neke situacije, ali ne i opravdati.

Naslov “Je li to sve” nosi i album Strokesa – “Is this it”. Ima li tu neke veze ili su Strokesi jednostavno bili brži s dobrim naslovom?

- Ne bježim od citiranja. Dapače, volim ga. Uživam u toj intertekstualnoj igri. Ali ovdje nije riječ o citatu. Bili su brži, ali nisam razmišljao o njihovoj pjesmi kad sam pisao svoju.