Malo bi tko pretpostavio da će scenaristi slabašnog domaćeg mjuzikla “Zvižduk u 8” s Đorđem Marjanovićem, snimljenog 1962., postati najvažnija imena nadolazećeg crnog vala.
Ipak, tako je bilo, Gordana Mihića i Ljubišu Kozomaru počeli su uzimati ozbiljno već sredinom tog desetljeća, nakon filma o sezonskim radnicima “Doći i ostati” u režiji Branka Bauera, zapažene su bile i “Tople godine” Dragoslava Lazića (1966), međutim, “Buđenje pacova” (1967) i “Kad budem mrtav i beo” (1968), oba u sjajnoj režiji Živojina Pavlovića, prometnula su ih u scenarističke zvijezde.
Zajedno su se okušali i kao redatelji, “Vrane” (1969) su imale sve oznake poetike crnog vala (iako je film bio u boji, snimio ga je veliki poljski direktor fotografije Jerzy Wójcik, tijekom kraćeg izbjeglištva u Jugoslaviji), pa iako su slabo prošle u kinima, međunarodni festivali su ih znatno više respektirali. Posljednja zapažena suradnja bila im je na filmu “Bubašinter” (1971), koji je režirao Milan Jelić.
Mihić - rođen 1938. u Mostaru - poslije razvija samostalnu karijeru, s upravo impresivnim i šarolikim brojem naslova, među kojima je jako puno komedija za širok krug gledatelja (serija “Kamiondžije” i njezin nastavak, pa “Povratak otpisanih”, filmska verzija hit serije “Otpisani”, “Došlo doba da se ljubav proba”, dio franšize “Lude godine”), neke od njih imaju čak i dosta stila (“Tigar” Milana Jelića dobio je nagradu publike u Puli), a ambicioznije radove ostavio je za redatelje Gorana Paskaljevića (“Čuvar plaže u zimskom periodu”, “Pas koji je voleo vozove”, “Varljivo leto ‘68”, “Tango Argentino”, “Tuđa Amerika”) i Emira Kusturicu (“Dom za vešanje”, “Crna mačka, beli mačor”). Najveći uspjeh u kinima imao je s ratnom komedijom “Balkan ekspres” (1982), poslije je snimio i “Balkan ekspres 2”, istodobno kao film i seriju, dok je jedinu Zlatnu arenu u Puli dobio za scenarij politizirane obiteljske drame “Srećna nova ‘49” (1986) u režiji Stoleta Popova.
Osamdesetih je odlično prošla njegova omladinska serija “Sivi dom” (1986), koja je predstavila novu generaciju srpskih glumaca (Žarko Laušević, Zoran Cvijanović, Mirjana Joković, Nikola Kojo, Branimir Lečić i dr.) i dobila svojevrsni nastavak u filmu “Zaboravljeni” (1989), koji je također režirao Darko Bajić. Neki su mu scenariji bili ispod svake razine (“Vojna akademija”, “Nemanjići - rađanje jedne kraljevine”), ali je pisao i za njemačke i rumunjske producente, a “evergreen” su mu i “Siroti mali hrčki”, još sedamdesetih napisani kao tv drama, da bi ih poslije, 2003., Slobodan Šijan preradio u film. Od naslova koje mu treba još spomenuti je i ratna drama “Osvajanje slobode” (1979), s Radkom Poličem i Ivom Gregurevićem.
Umro je u nedjelju u Beogradu u 81. godini, tamo je bio i redovni profesor scenarija na Fakultetu dramskih umetnosti. Njegova supruga Vera Čukić nekad je bila vrlo popularna glumica, a kći Ivana Mihić bavi se glumom i produkcijom.