Sve donedavno, produkcijom holivudskih strip adaptacija vladalo je pravilo “više je više”. Strip adaptacije su se pretvorile u čudovišna parkirališta za superheroje, grandomanske filmove u kojima se desetine likova hrvu za filmski prostor.
Stvari se, međutim, kompliciraju. Novi strip-filmovi - poput “Logana” ili “Jokera” - sve su češće psihološke studije jednog junaka, nisu uopće žanrovski, a stripovsku mitologiju koriste uglavnom kao mamac. A dio tog pomaka je i film “Birds of Prey: Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn” koji potpisuju kineska redateljica Cathy Yan i britanska scenaristica Christina Hodson.
Birds of Prey akcijski su ansambl ženskih vigilantica koji se pojavio u DC-evoj stripovskoj produkciji sredinom 90-ih. Harley Quinn se, pak, u svijetu DC Comics pojavila kao Jokerova pratilja i pomagačica, da bi se u jednoj od feminističkih preobrazbi izvrgla u saveznicu Birds of Prey. Upravo je to sižejni rukavac koji prati film. “Harley Quinn” je film o genezi superjunačkog ansambla, u kojem pratimo kako ekipa nastaje, te njihov prvi podvig.
Sve ono što se o Harley Quinn obično zna, film izloži na samom početku, kroz jednu animiranu sekvencu. Harley je bila Jokerova psihijatrica, a potom i cura. No, vladar Gothama ju je odbacio. Harley je stoga skršena emocionalno, a da stvar bude gora, na tragu su joj svi kojima se Joker zamjerio. Jedan od takvih je i Black Mask (Ewan McGregor) - mafijaš koji odluči poštedjeti Harley život ako mu dobavi ukradeni dijamant s urezanom bankovnom šifrom.
Taj klasični “mcGuffin” ukrala je kineska džeparica (Ella Jay Basco). No, Harley nije jedina koja je Kineskinji za repom. Džeparicu traži i policijska inspektorica (Rosie Perez). Sve to vrijeme, tajanstveno Lovkinja (Mary Elisabeth Winstead) po gradu smiče mafijaške glavešine, a da joj nitko ne zna identitet.
“Harley Quinn” ima sve klasične scenarističke teškoće filma o genezi superjunaka. Film je dramaturški opterećen time što mora prikazati podrijetlo puno likova. To ga pretvara u dramaturšku kabastu vreću, raskošnijeg rođaka nekog pilota TV serije. A da bi izbjegla da se cijeli film svede na veliki uvodni čin, scenaristica se služi skokovima u vremenu, rano potpiruje radnju, pa se vraća u prošlost fleš-bekovima. To donekle rješava problem, no film čini jako ovisnim o junakinji/naratoru.
Kao i u “Loganu” ili “Jokeru”, i u “Harley Quinn” je stripovska mitologija tek kišobran iza kojeg stoji psihološka studija karaktera. U ovom slučaju, taj je karakter krhka i emocionalno ovisna sponzoruša koja se predugo oslanjala o Moćnog Muškarca. Harley Quinn pomalo je nalik junakinjama pjesama Jelene Rozge: lomnim porculanskim ljepojkama koje Muškarac tretira kao bižuteriju, pa odbaci.
Ta priča o “fabuloznoj emancipaciji” je zanimljiva, i nesumnjivo najbolji dio filma. No, nakon što nam autorice tako postave glavni lik, nešto nam je teže povjerovati da ta ista Rozga do kraja filma puca poput marinca, vere se, skače i vratolomno vozi, te judo zahvatima svladava buljuke snagatora. U “Jokeru” su autori Jokerovu superzlikovačku budućnost oprezno ostavili izvan filma. Ovdje se u 100 minuta Ms. Bižuterija izvrgne u Wonder Woman.
Maknu li se te slabosti na stranu, film je zabavan. Ikonografski je šaren i luckast, ima šarenila i ritma, glumice su dobre, a Margot Robbie izvrsna. Ipak, ispod te sjajne farbe daju se uočiti koncepcijske napukline.