Film “Groblje kućnih ljubimaca” adaptacija je istoimenog romana Stephena Kinga iz 1983. godine, romana koji je koncem osamdesetih već imao jednu osrednje uspješnu ekranizaciju. Nova inačica “Pet Sematary” dugo se pirjala u studijskim ladicama, izmjenjivali su se i scenaristi i režiseri, da bi verziju koja je pred nama konačno potpisao redateljski par Kölsch i Widmyer.
“Pet Sematary” (krivo spelovanje je namjerno) priča je o obitelji liječnika koja se iz Bostona doseli u ubavi gradić, u kuću u šumi onkraj koje je groblje ljubimaca. Kad obitelji strada mačak, stari susjed (Lithgow) ocu (Clarke) otkrije da životinju može vratiti u žive ako je pokopa na starom indijanskom obrednom mjestu. Mačak se vrati živ, a oca obitelji nova moć - da vraća iz mrtvih - opije do katastrofalnih posljedica.
“Groblje kućnih ljubimaca” katalog je svega onog što čini srce imaginarija Stephena Kinga. Tu su i ljupki sjeverni gradić, i ljudska oholost, i kolektivna tajna, i nadnaravno koje kažnjava grijeh racionalnosti. Sve te motive Widmyer i Kölsch su skockali u solidan, neizuzetan, ali sasvim OK film. Autorima se može prigovoriti da u prvom dijelu stravu previše crpe iz fleš-bekova i snova, no prema kraju film postaje ozbiljni filozofski horor o smrti.
“Pet Sematary” je i bolji film i bliži kingovskom duhu od strašno precijenjene nove verzije “It” (Oni).