Biskup

Biskup (episkop) prvotno je bio nadglednik (grčki epě = nad, skopéo = gledam, zrem). Tako sami sebe zovu apostoli pošto su ostali sami (Dj 1,20) pa su kockom (grčki: kléros) izabrali novog nadglednika umjesto Jude Iškariotskoga, koji se ubio. To je, dakle, biblijski početak i klera i biskupstva.

Biskupi su mogli biti imenovani (Pavao apostol ostavlja Timoteja odnosno Tita kao nadglednike u njihovim zajednicama) ili birani, ali je uvijek bilo nužno da ih suposvete barem dvojica dotadašnjih biskupa. Taj prelazak posvećivanja (konsekracije) s biskupa na biskupa naziva se apostolskim nasljeđem u, na koje se pozivaju odijeljene istočne crkve, pravoslavne, te Katolička.

Biskup je nasljednik apostola: “crkva je u biskupu”. Samo biskup u prvim stoljećima ima ovlast otpuštanja grijeha (uz pokoru).

Apostoli su svi bili oženjeni, osim najmlađega, Ivana evanđelista. Petru, koji će ga zanijekati, Isus je izliječio punicu (Mk 1,30), ali ne za kaznu, nego da bi zdrava mogla posluživati Isusa i učenike.

Za Pavla je bolje da je biskup neoženjen (1 Kor 7,32-33), ali je obavezan nemati više od jedne žene (1 Tim 3,2-4). Otac pape Damasa bio je biskup, otac pape Silverija bio je papa Hormizda. Postupno se u crkvama s apostolskim nasljeđem ustalila obaveza da se za biskupa smije posvetiti samo neoženjen; u crkvama s istočnim obredima smiju se oženjeni rediti za svećenike, ali se zaređeni svećenik ne smije ženiti.