Vuk je nekoć najveća zvijer iz porodice pasa koja živi i lovi u hijerarhijski ustrojenim obiteljskim čoporima. Oportunist je, pa je znao postati privržen čovjeku: neke vrste pasa potječu od vukova.
Bio je gotovo istrijebljen u zapadnoj Evropi i Sjevernoj Americi, pa je zaštićen kao ugrožena vrsta. U Hrvatskoj je populacija vukova oporavljena s 50 jedinki (1990.) na više od 200. U simbolici i kolektivnom imaginariju vuk je najogovaranija životinja, kojoj se pripisuje gotovo mistična krvožednost.
U bajkama personificira zlo i generira strah.
Tome je pridonijelo to što, za razliku od drugih zvijeri, i vuk - oportunist kao i čovjek - zna ubijati ne samo da se prehrani odnosno obrani, nego se nakon smrti prve žrtve “dâ navući” na puki užitak ubijanja, kao da je sposoban mrziti na ljudski način. Ljudi su kroz povijest često to svojstvo svoje vrste transferirali na vuka (“čovjek čovjeku vuk”). Frane Assiški mu pak pjeva kao bratu.
Vuk je simbol sile, često i nedruštvenosti, ali i nebeskog svjetla; vučica plodnosti, te neumjerenosti u jelu i spolnosti. U predaji više naroda vuk je predak ili odgojitelj praoca (Rim; Lykía > Lukka). Bio je totem i keltskih Volčana ili Volkâ (ili kao lutalica, ili po mitskom pretku), po kojima se zovu i Vlasi i Wales.
“Vuk” je praslavenska riječ (“*v’lk’”), od indoevropskoga “*wlkwos” (ili “*wlpos”, usp. latinski “lupus”, engleski i nizozemski “wolf”). Korijen je indoevropski “*wel-” (razderati, raniti, ubiti), pa je u češkome “vlk” i vuk i rana, usp. latinski “ulcus” (vrijed, čir); u Vodicama je gangrena “vučac” (dakle po vuku, a ne po raku).