Pred nekoliko godina, komentator britanskog časopisa “Sight and Sound” izrekao je povodom jednog od slabijih Woody Allenovih filmova formulaciju koja se otada često ponavlja: “genij koji se gasi”. Woody Allen je - naime - doista orijaš američkog filma, posve originalan autor koji u filmografiji može pokazati barem dvanaest prvorazrednih naslova. No, još od “Match Pointa” (2005), ako čak ne i od “Moćne Afrodite” (1995) Allenovi filmovi nisu više tako dobri. Poput Ćire Blaževića koji neumorno ore po provincijskim terenima, tako i 80-godišnji Allen ne priznaje treću dob, nego i u devetom desetljeću na kilometar-satu postojano poput voćke “urodi” jednim filmom godišnje. Ti filmovi - međutim - često cijede motive, ideje i inspiraciju koje je sam autor već trošio ranije, i to s više svježine.
Takav je slučaj i s filmom “Magic on the Moonlight” koji upravo igra kod nas. Ambijent tridesetih godina, motivi opsjenarstva, varijetea i magije, lik narcisoidnog umjetnika, te filozofske teme pesimizma i optimizma, ateizma i vjere, praznovjerja i razbora- sve su to teme koje Allen “troši” još od “Manhattana” pa do novijih naslova poput “Prokletstva škorpiona” i “Sresti ćeš tamnog stranca”. Troši ih i u novom filmu, preslagujući ih po tko zna koji put.
Junak “Čarolije na mjesečini” je engleski mađioničar Stanley ( Colin Firth), čovjek koji ljude tjera u nevjericu scenskim trikovima, ali je u privatnom životu tvrdoglavi skeptik, racionalist i pesimist. Jednog dana, mađioničarski kolega poziva Stanleyja u provansalsku vilu kojoj su vlasnici američki milijunaši. Bogataška obitelj opčinjena je mladom spiritisticom Sophie ( Emma Stone) koja sluti prošlost likova, čita im misli i razgovara s mrtvima. Kolega poziva Stanleyja da dođe u Provansu i raskrinka opsjenarku, no stvari pođu oprečnim pravcem. Mlađahna vidjelica opčini Stanleyja, zna svaku potankost njegove prošlosti, te postupno raskravi njegovu nevjeru. Istodobno, mrgud Stanley - sada lišen ateističke skepse - najednom postaje zadovoljniji i vedriji čovjek. I sve tako ide dok se ne dogodi obrat koji je istodobno i melodramski i smiješan, no koji potvrđuje Allena kao nepopravljiva ateista.
Novi Allenov film je - ukratko- šarmantan, lakogledljiv i - prosječan. Nema u njemu konceptualne domišljatosti najboljih Woodyjevih stvari, nema gegova kao u filmovima iz komediografskog zenita Allenove karijere. No, postoji bar četiri ili pet scena u filmu u kojima se još vidi kakav je starac s Manhattana majstor, poput - recimo- briljantne scene u kojoj Firth razgovara s tetom, navodi joj sve razloge zašto ne bi trebao prekinuti sa zaručnicom, a kadenca i gesta vas vode k tome da jasno shvatite da će - upravo to učiniti.
Allenu se rijetko priznaje jedna vrlina, a to je da je izvrstan režiser glumaca. On je režiser koji glumce uzima kao “rohbau”, koristi u njihovom uvriježenom tipu uloga i izvlači od njih najbolje. Colin Firth i ovdje je britanski ekscentrik/introvert, satrt kulturološkim drilom, a Allen mu je nabacio par sjajnih scena. Emma Stone u ulozi opsjenarke najbliža je komičnoj ulozi, i najzabavniji lik u filmu. Nije ovo - ukratko - film iz gornjeg doma Allenove filmografije. No, treba se diviti žilavom starcu koji ide iz filma u film i zna ih posuti prstohvatom šarma.