Kad je 1984. James Cameron snimio prvog “Terminatora”, digitalna era bila je daleko. Još nije postojao Internet, računala u kućama bila su rijetkost, a bitan dio filmske ikonografije bile su telefonske govornice. U tom i takvom svijetu, Cameron je snimio film o svijetu u kojem bjesni rat ljudi i strojeva.
Te ‘84, opasnost od tehničke kataklizme nije bila digitalna, nego mehanička. Ljudskoj vrsti prijetila je metalna skalamerija, pa je Cameronov film nalikovao slikama Fernanda Legera - bio je pun turbina, zupčanika, bagera.
Od 1984. do danas, serijal “Terminator” doživio je pet nastavaka. Jedini snimljen u analognoj eri bio je je onaj najslavniji, i jedini smisleni: “Terminator: sudnji dan” (1991). Od tada nadalje, periodično su se snimali novi nastavci, s drugim režiserima i varijacijama izvornog zapleta, no ni jedan nije doista imao smisla. Niti su scenaristi izvornoj priči imali dodati što novoga, niti je distopijski koncept “Terminatora” držao vodu u eri interneta i 5G-a.
Procijenivši da je serijal postupno završio na stranputici, produkcijska je ekipa pod mentorstvom samog Camerona donijela uoči novog, šestog filma nekoliko odluka koje nisu glupe. Prva od njih bila je ta da se novi film veže direktno na “Terminatora 2”, i ignorira zbivanja iz triju među-filmova koje su ionako svi zaboravili.
Druga je odluka bila ta da se serijal vrati izvornim junacima, Sarah Connor i robotu T-800. Treća i posljednja odluka bila je da se u film uključe glumci izvornog filma Linda Hamilton i Arnold Schwarzenegger, ali ovaj put kao vremešni glumci koji glume jednako vremešne junake. Priča je time dobila zanimljiv dramski sloj, a sam film polituru politički korektne borbe protiv dobne diskriminacije.
“Terminator: Dark Fate” počinje - pa, kao i svaki Terminator. U današnji Meksiko iz budućnosti pristiže terminator (Luna) kojem je zadatak ubiti naizgled neizuzetnu meksičku tinejdžericu (Natalia Reyes). Iz budućnosti stiže i Grace (Mackenzie Davis), kibernetički ojačana vojnikinja kojoj je zadatak obraniti djevojku. Rano u filmu pojavi se i naoružana Connor (Hamilton) - starica kojoj je Terminator davno ubio sina. Nakon početnog akcijskog kreševa, trio junaka seli u SAD gdje će na koncu susresti i T-800-a, robota koji je u međuvremenu ljudski ostario.
Koliko god “Terminatori” trajno patili od zastarjelosti mehaničke distopije, “Dark Fate” je počivao na nekoliko zanimljivih zamisli. Zanimljive ideje - međutim - nisu se kristalizirale u dobar film, a glavni krivac za to je Cameronov redateljski odabranik Tim Miller.
Čovjek koji je stekao ime kao režiser generacijskog kultnog filma “Deadpool” pokazao je u tom filmu da je vičan postmodernoj ironiji, citatnosti i stilizaciji. Ovdje se - međutim - našao za pultom kudikamo klasičnijeg žanrovskog filma koji je iziskivao “staromodni” luk karaktera, dramu i suspens. Tu je Miller uprskao. Akcija mu previše počiva na CGI-u, pa ostavlja dojam crtića.
Umjesto suspensa, film počiva na ravnoj, iznurujućoj jurnjavi. Glumci glume drveno i deklamatorski, čak i oni koje smo ranije viđali kao izvrsne (Mackenzie Davis). “Terminator” je i kod Camerona bio pretenciozan, no nije bio deklamatorski. Kod Millera je postao upravo takav.
U svemu tome, svijetla je točka Connor/Hamilton - sjajna akcijska baba zbog koje jedino T6 ima nekog smisla.