Godine 2003. na canneskom se festivalu pojavio jedan korejski triler razmjerno nepoznatog i ne baš mladog režisera, k tomu drugi film trilogije čiju prvu trećinu na Zapadu nitko nije vidio. Film pod naslovom “Oldboy” činio se kao naslov koji je na najveći filmski festival - zalutao.
Krivo! Jer, film o čovjeku kojeg nepoznati osvetnik na 15 godina zatoči u izoliranu sobu pretvorio se tog proljeća u jednu od senzacija Cannesa. Triler Park Chan-wooka izazvao je lavinu pohvala i gotovo jednaku lavinu pokuda. Napadan je kao sadistička perverzija, ali i uzdizan kao svježi i neukroćeni žanrovski film kakve uškopljeni Hollywood više ne radi. Te godine canneskim žirijem je predsjedao Quentin Tarantino koji je u Parkovom filmu očito prepoznao nešto što i sam nastoji raditi, pa je “Oldboy” dobio veliku nagradu žirija i postao preko noći opće mjesto filmofilske kulture.
Od tada do danas, u Hollywoodu je stalno postojala zamisao o američkom rimejku “Oldboya”. Pisale su se razne verzije scenarija, uz projekt su bili priheftani razni režiseri, poput Spielberga i Scorsesea. Na koncu, ove zime pojavio se i američki rimejk u režiji pionira afroameričkog filma i jednog od frontmena “indie” revolucije devedesetih, Spikea Leeja. Dugo smo čekali američkog “Oldboya”, no nakon što smo ga vidjeli, poželjeli smo da su ga mućkali i smišljali još malo. Leejev je film - naime - grozan.
Kao i korejski predložak, i Leejev film bazira se na japanskoj mangi autora Tsushiye i Minegitshija. Film pripovijeda o čovjeku srednjih godina ( Josh Brolin), ženskaru i pijancu koji radi u jednoj reklamnoj agenciji. Jedne večeri, junak Douchet se napije i probudi u hotelskoj sobi. Ta soba - međutim - nema prozore, zvučno je izolirana i ima blindirana vrata.
Douchet je lišen svakog ljudskog kontakta, a jedini prozor u svijet mu je TV. Preko televizije saznaje da mu je žena ubijena, a da je jedini osumnjičen - on. Nakon dvadeset godina izolacije, Douchet se - jednako iznenada - jednog jutra budi u otključanom kovčegu na polju. Uskoro mu se javi organizator njegova utamničenja ( Sharlto Copley), i daje mu četiri dana da otkrije zašto je kažnjen, ili će mu ubiti i kćer.
I Park Chan-wookov film napadan je svojedobno kao bombastična, nasilna pornografija, film koji mizantropski eskalira osvetoljubivost, sadizam i zloću. Parku se - međutim - nije mogla poreći stilska zanimljivost, ekstravagantnost, kao ni crta subverzivnosti. Američki rimejk Parkovog filma - nažalost - ima sve mane korejskog izvornika, ali ni jednu njegovu vrlinu. Leejev film vulgarno je doslovan, priprosto deskriptivan u karakterizaciji i razradi konteksta. Lik glavnog junaka toliko je antipatičan da vas njegova katarza prestane zanimati. Glavni negativac oličenje je europske dekadencije, lik koji je toliko nastran, toliko kulturološki Drugi i ima toliko odurnu, perverznu motivaciju da niste u stanju suosjećati s pravednom osvetom i pojmiti krivicu junaka. Stilski, Leejev je film drven, pravocrtan i režiran teškom rukom.
Spike Lee svojevrsni je filmski kolumnist koji je umio napraviti dobar film kad se bavio socijalno specifičnim, naglašeno afroameričkim pričama. Kad bi iskoračio iz te aktivističke agende, Lee bi se obično ogolio kao limitiran režiser. Nažalost - i u “Oldboyu” je tako.