Pratite li u ovoljetnoj sezoni kiselih krastavaca jednu aktualnu estradnu debatu, neovisno o tome čiju stranu držali, ipak se može konstatirati - vratimo li se isključivo na glazbeni teren - kako “turbofolkizacija” nije tek pitanje pojedinih pjevačica Hrvatske i mrske joj Srbije nego globalni pop-fenomen od kojih i na top-listama, srećom, postoje izuzeci od tog procesa. U hrvatskim okvirima to je Natali Dizdar, a u globalnim novozelandska kantautorica hrvatsko-irskog porijekla Lorde, izgledom pa i pojedinim skladbama nalik Sari Renar, a pravim imenom Ella Yelich-O’Connor; proslavljena 2013. godine hitovima “Royals”, “Tennis Court” i “Team” s debi albuma “Pure Heroine” prodanog u više od pet milijuna primjeraka.
Do tada je bila “obična” tinejdžerica čiji se svijet sastojao od tuluma i zasićenosti blagodatima (digitalnog) društva iz čega je izvukla senzibilnu i inteligentnu analizu odrastanja u društvu pop-pornografije i opsesije slavnima. Vokalno nije bila bliska Duffy s čijom je pjesmom započela na jednom talent-natječaju ili Adele koliko Lani Del Rey i skandinavskim pjevačicama poput Lykke Li, Zole Jesus i Robyn te estetici poput Elly Jackson (La Roux), trija The xx i Jamesa Blakea.
Ubrzo je i sama ubrzo postala slavna i bogata, ali “Melodrama” donosi više autorefleksivnosti nego “Pure Heroine” jer je na Lorde više utjecao raskid dulje ljubavne veze nego tri sezone po izlasku prvijenca “Pure Heroine” provedene pod užarenim svjetlima reflektora. Naime, senzibilniji i inteligentniji već s dvadeset znaju da život nisu tinejdžderski snovi, čak i kad odrastate u tijelu vrlo hvaljene i popularne pop-pjevačice druge dekade 21. stoljeća koja je sprijateljila i s Taylor Swift.
Njezin album “1989” producirao je Jack Antonoff, angažiran za isti posao na zvukovno grandioznoj “Melodrami”, no zapravo manje samouvjerenoj od Lordeina prvijenca. Uz to, Lorde nije starleta porno-popa nego seksepilna na način Kate Bush s čijim radovima iz ranih 80-ih “Melodrama”, ponajviše u samotničkoj baladi “Writer In The Dark”, ima dodirnih točaka premda uvodna “Green Light” donosi ekstazu u stilu disco-čarobnjaka Giorgia Morodera.
Balada “Liability”, pak, na tragu je uvoda u “All The Young Dudes” Davida Bowieja koji je Lorde nazvao budućnošću glazbe. “Homemade Dynamite” nije više od generičkog popa, ali i u njega vješto ubacuje slike ljubavnika u automobilskoj nesreći kakvih se ne bi posramio ni Morrissey dok “Supercut” s motivom bijega u autu zvuči kao da je Springsteen tutta forza uletio u synth-pop.
Na “Melodrami” su radili i maheri poput švedskog hitmejkera Maxa Martina koji je snažno pridonio uspjehu Britney Spears, Katy Perry, Taylor Swift i nizu drugih američkih pjevač(ic)a, no takav, produkcijski masivniji i bogatiji pristup nije pojeo Lorde. Ponajprije, zahvaljujući njenom satenskom glasu, a potom zbog stihova pametne i osjećajne autorice koja se ne žali zbog tereta slave nego kroz potragu za novom ljubavlju secira ostatke propale veze.