Oltar domovine

Oltar domovine je javni prostor posvećen kultu države.

Prvi takav Oltar domovine podignut je u Rimu, nad grobom neznanog vojnika, kao središnji dio Viktorijana, mastodontskoga kičerskog spomenika ujedinjenju Italije, građenoga 1885. - 1935. između Kapitola i Mletačkog trga. Često se sav Viktorijan naziva Oltarom domovine. Svrha mu je bila stvoriti nov privlačan simbol stare slave, državnu protutežu crkvenom Vatikanu i Svetom Petru.

Sa stanovišta Katoličke crkve uvreda je bila višestruka, jer se Oltarom domovine izravno gazila Prva zapovijed Božja (“…nemaj drugih bogova osim mene”). Sličnu su funkciju u Srbiji i Crnoj Gori namijenili Grobu neznanog junaka na Avali, odnosno Njegoševu mauzoleju na Lovćenu (oba je projektirao Ivan Meštrović). U Hrvatskoj je Oltar domovine dao sazdati na Medvedgradu predsjednik Tuđman (projekt Kuzme Kovačića, otvoren na tadašnji Dan državnosti 1994.). Ni njega nije prihvatila Katolička crkva.

Oltar je, naime, žrtvenik posvećen božanstvu, a abramitske religije (židovstvo, kršćanstvo, islam) priznaju samo svoga Boga. Jedina žrtva dopuštena na katoličkom oltaru je euharistija: pričest kruhom i vinom, na spomen žrtve Isusa na križu. Mnoge druge religije imaju također svoje oltare. Oltarom se služe i sotonisti. “Oltar” je u hrvatskome praslavenskog podrijetla: “*ol''tar'” je preko starovisokonjemačkog “altâr” preuzeo latinski “altarium” (žrtvenik). Izvor mu je vjerojatno složenica “ad-oleo” (palim žrtvu), a korijen je indoevropski “*al-” (plamtjeti, stoga i: prinositi žrtvu paljenicu). “Domovina” u korijenu ima prslavenski i indoevropski “*dom''-”, prijevojni postverbal od “*dem-” (graditi).